Elke maand zetten we een nieuwe cd-release in de kijker. Deze maand is dat In Dream van de Britse band Editors.
Editors behoeft al lang geen uitleg meer. De Britse band heeft niet enkel in het Verenigd Koninkrijk een grote fanbase, maar is ook in ons land al jaren bijzonder populair en een veelgevraagde gast op Rock Werchter en Pukkelpop.
Wat Editors zo straf maakt, is dat ze overal mee lijken weg te komen, hoe vaak ze ook van muziekstijl wisselen en experimenteren met instrumenten en stijlen.
Wie teruggaat naar The Back Room en An End Has A Start, de eerste twee albums van de band, lijkt een rockgroep vast te hebben die met sprekend gemak hoge guitar strings weet te gebruiken om een iconische en tegelijkertijd donkere sound te creëren. Al sinds de beginjaren heeft en geeft Editors een zwarte, melancholische vibe, versterkt door de snijdende baritonstem van zanger Tom Smith.
En toen kwam in 2009 In This Light And On This Evening, het derde album dat de gitaren vaak inruilde voor elektronica en dance, zo toonde hit ‘Papillon’. Sommige fans hadden het hier wat moeilijk mee, maar de band speelde hiermee perfect in op de toenmalige opkomst van de dansbare muziek.
Dat Editors, en dan vooral Smith, nog steeds wist te begeesteren, bewees de band op Rock Werchter 2010 en het pakkende ‘No Sound But The Wind’, dat grijsgedraaid werd op alle radiozenders.
Toen twee jaar geleden The Weight Of Your Love gereleased werd, leek Editors echter een beetje de weg kwijt te zijn. Een van de stichtende leden, Chris Urbanowicz, verliet de band en het album werd bovendien niet overal even goed onthaald. De cd was een bewuste stijlbreuk, want de band wou een ‘Amerikaans’ klinkende cd die het goed zou doen in de charts en op de grote festivals. Dat laatste deed Editors ook, maar fans van het eerste uur misten heel wat kenmerken van de eerdere albums en waarom ze de band net goed vonden.
Met In Dream keert de band gedeeltelijk terug naar wat het kent: donkere nummers met een melancholisch randje en zachte momenten afgewisseld met ware powerpop.
De cd opent nog op een heel opbouwende en rustige manier met ‘No Harm’, maar de songtekst toont meteen dat het geen doorsnee inloper is: “I’ll boil easier than you // Crush my bones into glue“. Het refrein, dat uit amper vier woorden bestaat, heeft iets weg van Coldplay, terwijl het toetsenritme op de achtergrond doet denken aan Sawdust van The Killers. ‘No Harm’ ontploft nooit echt, maar blijft je wel meeslepen.
De openingstrack zet je dan ook netjes af bij ‘Ocean of Night’, waar al iets meer broodnodige animo in zit. ‘Ocean of Night’ is wél doorspekt met elementen die je op debuutalbum The Back Room terugvindt, maar klinkt bij een eerste luisterbeurt iets vrolijker.
De ‘balearic sound’ van de refreintoetsen maakt het nummer bijna een feel good-lied, maar de aanvulling met het gitaarwerk dat zo uit een Death Cab For Cutie-nummer lijkt gewandeld, brengt de stemming weer naar de voor Editors zo typerende duisternis. Meteen goed voor de eerste sterke track van het album.
In ‘Salvation’, nummer vier van In Dream, word je getrakteerd op een echt topnummer: strijkers leiden het dreigende lied in en Smith zingt in ware Depeche Mode-stijl “Son, you were made to suffer // Oh, but the morning comes // Oh, when the light is failing // Temptation takes you to // Salvation.”
Het refrein lijkt recht uit een storm te komen neergecrasht, maar is tegelijkertijd ook heel catchy en is zo’n ritme dat de hele dag in jouw hoofd kan blijven ronddwalen. Een toepasselijke titel ook, want Editors lijkt wel verlost van alle barrières en lijkt weer als vanouds te spelen: grotesk en eigenwijs. Het is zowat het hoogtepunt van het album.
Smith en de zijnen lijken meteen vertrokken, want ook opvolger ‘Life Is A Fear’ is een herkenbaar Editors-product en klinkt klaar om de hitlijsten te beklimmen. De ’80s zijn bijzonder hip in de muziekwereld en dat merk je ook in dit nummer: ook hier herken je een ietwat Depeche Mode. ‘Life Is A Fear’ is zeker niet het beste nummer van In Dream, maar kan door zijn simpele beat en standaardopbouw zeker uitgroeien tot een hit(je) bij het grote publiek.
In ‘The Law’ verrast Editors voor het eerst met een duet, en dit met Slowdive-zangeres Rachel Goswell. Het nummer omschrijven doe je nog het best als ‘experimentele pop’. Het is het soort nummer dat een boze, verwarde tiener op zijn synthesizer in een donkere slaapkamer zou maken, maar het intrigeert wel. ‘The Law’ klinkt muzikaal een beetje als een donkere versie van Future Islands, maar tegelijkertijd ook weer niet helemaal.
De zang van Goswell maakt het nummer volledig af en eindigt zoals ook een lied van CHVRCHES zou kunnen eindigen: met een fijn, hoog streepje onder een strak afgetuned synth-ritme. En als we echt op de details gaan letten, zouden we bijna beweren dat er ook elementen van Daft Punks Random Access Memories in het lied geslopen zijn.
Dat klinkt misschien als een smeltkroes van invloeden, maar Editors drukt er wel een eigen stempel op en doet het zeker origineel klinken. ‘In Law’ katapulteert zich dan ook meteen tot een van de beste nummers op dit album en brengt iets wat je misschien niet meteen van Editors zou verwachten, maar op de een of andere manier werkt het wel perfect.
Met het dromerige ‘At All Cost’ heeft de band ook een sterk nummer later op het album, maar voorgangers ‘Our Love’ en ‘All The Kings’ zijn wat ons betreft niet meer dan opvulling.
Eindigen doet In Dream met het schitterende ‘Marching Orders’, waarin we die heerlijk meeslepende stem van Smith eindelijk nog eens in al zijn glorie kunnen aanschouwen. Het nummer ontwikkelt zich bijna als een power ballad : “I used to write down my dreams // Now they’re gone when my eyes open on you // Well even though you’ve fucked up // There’s still makings of a dreamer in you // I will fall with the rain // I will flicker with the flame.”
Het is het meest ‘old school Editors’-nummer van het album, maar blijft ook vasthouden aan de elektro-elementen. Dit laatste nummer vat de algemene tendens van het album ook het best samen: Editors heeft zichzelf deels teruggevonden en In Dream zal waarschijnlijk een positieve indruk achterlaten op fans van het vroegere werk (en daar rekenen we onszelf graag bij), maar de band is er nog niet volledig.
Een goede ‘comeback’ (als je het zo mag noemen) is het alvast wel en In Dream een overgangsalbum noemen zou het absoluut niet de erkenning geven die het verdient, maar het lijkt alvast een stevige basis te gaan vormen voor een zesde album. En tot dan stellen we het maar wat graag met deze In Dream.
Reageer