Tussen de vele artikels die gewijd zijn aan haar single ‘Hello’, haar nieuwe album en haar mening over muziekstreamingdiensten, zou je bijna vergeten dat er naast Adele nog andere artiesten de afgelopen maand een nieuwe cd voorgesteld hebben. Een daarvan komt van dat andere vrouwelijke Britse geweld: Ellie Goulding. En zij zet haar muziek wél op Spotify en co.
Ellie Goulding heeft de laatste jaren immens aan populariteit gewonnen in onze contreien. In 2014 verkocht ze nog moeiteloos Vorst Nationaal uit en begin 2016 verhuist de Goulding-show naar het Sportpaleis. Tussendoor stond ze ook nog eens op de Main Stage van Pukkelpop, waar ze een goedgevulde wei met een mix van zangtalent en rock chick-gehalte naar haar hand wist te zetten.
Goulding is echter niet het zoveelste popmeisje dat de ene ballad na de andere brengt. Haar grote doorbraak kwam er in 2011 met het op synth-pop geïnspireerde ‘Lights’, maar het jaar daarvoor had ze al een bescheiden voorjaarsvibe op de meer alternatieve radiozenders met ‘Starry Eyed’.
Doorheen het album Lights (dat later in een heruitgave de naam Bright Lights en zes nieuwe tracks kreeg) was een duidelijke invloed van dance- en synthmuziek herkenbaar, netjes aangevuld met popnummers als het zeemzoete ‘The Writer’.
Twee jaar later, in 2012, verscheen Halcyon, dat eveneens een heruitgave (Halcyon Days) kreeg met zes nieuwe tracks die vooral naar het elektrogenre neigden. Halcyon bouwde voort op Lights, maar Goulding schakelde duidelijk een versnelling hoger: haar hese stem komt meer tot uiting, de nummers waren beter dansbaar en doorgaans ook gewoon beter geschreven. Nummers als ‘You My Everything’ en ‘Stay Awake’ kunnen zo op elk feestje gedraaid worden. En dan hebben we het uiteraard nog niet gehad over superhit ‘Burn’.
Elektro en EDM worden ook op Halcyon afgewisseld met pop pur sang en enkele knappe ballads. Het is ook vooral op deze nummers dat Goulding schittert: ‘I Know You Care’, ‘Dead In The Water’ en het breekbare ‘Atlantis’ behoren simpelweg tot de hoogtepunten van het album.
De vorige albums waren soms een beetje een allegaartje van muziekgenres en het was moeilijk een lijn te vinden in wat Goulding precies wou vertellen, maar eigenlijk hoeft dat ook niet. De nummers waren goed en net omdat haar muziek zo atypisch was in vergelijking met de meeste popartiesten, sprak ze een breed publiek aan.
Voor Delirium wou de zangeres het echter anders aanpakken. Het Verenigd Koninkrijk en grote delen van Europa had ze al veroverd en dus wordt het tijd voor het grote werk: de VS.
De Britse schone trok met hitmachines Max Martin, Greg Kurstin en Ryan Tedder de studio in. Drie producers met een serieus palmares: Martin schreef mee aan hits als ‘…Baby One More Time’ van Britney Spears, ‘I Kissed A Girl’ van Katy Perry, ‘Shake It Off’ en ‘Bad Blood’ van Taylor Swift en ‘Can’t Feel My Face’ van The Weeknd. Ook Kurstin heeft met ‘Hello’ van Adele, ‘Shine’ van Years & Years en ook ‘Burn’ van Goulding enkele hits op zijn cv staan. Ryan Tedder kennen we dan weer vooral als de zanger en songwriter van de band OneRepublic, maar hij schreef ook nummers als ‘Halo’ van Beyonce, ‘Bleeding Love’ van Leona Lewis en ‘Wings’ van Birdy.
Het resultaat laat zich raden: Delirium is, in tegenstelling tot zijn voorgangers, vooral een popalbum dat zich op de hitlijsten moet richten. Er zijn zeker nog dance-invloeden aanwezig, maar zo goed als elk nummer werd overgoten in een popsausje.
Na een twee minuten durende intro, die je gerust kan overslaan, begin je aan ‘Aftertaste’, een opwarmer die zelf jammer genoeg geen memorabele nasmaak achterlaat. De beste nummers van een album staan echter zelden aan het begin, dus op naar ‘Something in the way you move’. Dat haalt duidelijk al een hoger niveau en kan best nog een leuke zomerse road trip song worden. Op zich is het best een goed nummer, ware het niet dat heel wat elementen uit het Maroon 5-repertoire lijken te komen en dus niet echt origineel klinkt.
Toch lijkt het in stijgende lijn te gaan met Gouldings album: ‘Keep On Dancin” is alweer een stap vooruit en beschikt over een fluitbaar deuntje, maar blijft omgeven in een enigszins duistere walm. You can hurt me, I’ll find another // You can love me, you’ll be my lover // Happy, in rain or thunder: Goulding laat duidelijk merken dat ze sterk in haar schoenen staat.
De single ‘On My Mind’, die je vast al op de radio hoorde, is goed voor het eerste echte hoogtepunt van het album en leunt dicht aan bij rap en r’n’b. Waar Delirium tot nu toe vooral een donker karakter had, klinkt ‘Around U’ vanaf de eerste noot een pak vrolijker. De tekst ondersteunt dit gevoel: Everything that you say, god I wish I had said // And forgetting I had ever hurt // Your love is pulling me through. Het nummer is een lijflied voor beginnende romances en verliefde zielen, maar heeft, toegegeven, enkele luisterbeurten nodig om echt geapprecieerd te worden. Niet echt verrassend herken je trouwens een streepje ‘Shake It Off’ van Taylor Swift doorheen het hele nummer.
Dat ‘Around U’ een beetje een buitenbeentje is, blijkt nog meer als je opvolger ‘Codes’ erbij neemt. Het lied is kort gezegd een oproep om gewoon rechtuit te zijn in een relatie en niet in ‘codes’ te praten: Tell me black and white // Why I’m here tonight // I can’t read the signs.
Dat Delirium een doorwegend poppy sound nastreeft, wordt nog het best geïllustreerd door hitsingle ‘Love Me Like You Do’, uiteraard ook de soundtrack van de film 50 Shades of Grey. Dat het lied ook tot de sterkste nummers van deze cd behoort, zal niet verbazen.
Fans van de eerdere cd’s van Ellie Goulding zullen zich waarschijnlijk nog het meest kunnen identificeren met ‘Don’t Panic’, dat even goed op Bright Lights had kunnen staan. Met zijn catchy refrein en nette opbouw is het redelijk standaard qua vormgeving, maar het heeft misschien nog de grootste Ellie Goulding-stempel van allemaal.
Jammer genoeg bloedt het album daarna een beetje leeg, met enkel ‘Army’ dat als laatste echte lichtpuntje dient. Je kan het lied een beetje vergelijken met ‘Love Me Like You Do’, maar is qua tekstschrijven iets minder goed en qua opbouw een stukje beter. Hoewel, de liefde spat er bij momenten echt van af: Dark times, you could always find the bright side // I’m amazed by the things that you would sacrifice // Just to be there for me en When I’m with you // I’m standing with an army.
Daarna is het echter een beetje holderdebolder: er zit niet echt een lijn in de rest van de nummers die op de deluxe-versie van het album staan. De ene keer krijg je een upbeat popnummer voorgeschoteld met ‘Lost And Found’, daarna krijg je het Craig David-esque ‘Devotion’ vol elektro-effecten, voor armzwaaier ‘Scream It Out’, dat hoegenaamd niet luid schreeuwt maar vast en zeker een favoriet kan worden in de concertzaal.
Met ‘The Greatest’ heeft Goulding wel een goed refrein te pakken, maar het vervalt een beetje in te veel regelmaat. ‘I Do What I Love’ moet zowat het vreemdste nummer op het album zijn: plots krijg je een duidelijke Punjabi-invloed te horen en laat Goulding zich verleiden tot teksten als But I got to move on, baby // Because b*tches got to eat en Because I was born free // I ain’t taking sh*t.
Goulding zal nooit de grootste tekstenschrijfster zijn, maar dit is ook voor haar iets te gemakkelijk. Toegegeven, het nummer heeft wel een goed ritme en is (jammer genoeg?) zeer catchy.
De enige reden om Delirium helemaal tot het einde af te spelen, is afsluiter ‘Outside’, de danshit samen met Calvin Harris. Het nummer komt eigenlijk van op diens album Motion, en dus schrijven we de meeste credit toe aan de Schotse dj, maar het siert Goulding wel dat ze dit nummer (alsook filmtracks als ‘Love Me Like You Do’ en op Halcyon Days ‘Beating Heart’, dat tot de score van de film Divergent hoorde) op haar albums zwiert, tot genoegen van heel wat van haar fans.
Op Spotify vind je Delirium enkel als de deluxe-versie online en krijg je meteen 22 (!) nummers. Dat is heel veel en genereus van de zangeres, maar hou er rekening mee dat er ook heel wat opvulling bij zit. Jammer genoeg reiken de allerbeste nummers van het album ook niet tot de hoge toppen die hits als ‘Burn’, ‘Lights’ en ‘How Long Will I Love You’ haalden, en ook samenwerkingen met Calvin Harris in ‘Outside’ en ‘I Need Your Love’ zijn doorgaans beter dan wat Delirium aanbiedt.
Van een miskleun spreken is echter veel te kort door de bocht. Met Delirium haal je een degelijke langspeler in huis, die zeker enkele potentiële hits herbergt. Het is naar onze mening wel het minst goede album van de drie en de wel heel ‘poppy‘ insteek is iets anders dan wat we gewend zijn, maar je merkt absoluut dezelfde stempel die Ellie Goulding zo populair en goed maakt.
En voor je je ticket voor het concert van 9 februari 2016 in het Sportpaleis terug verkoopt: als het optreden op Pukkelpop van vorige zomer een waardemeter mag zijn, mag je een knappe show verwachten waarin die heerlijk hese stem je keer op keer zal verbazen.
Reageer