Elke maand zetten we een nieuwe albumrelease in de kijker. Deze maand is dat The Life Of Pablo van Kanye West.
Oh, Kanye. Geen enkele muzikant die de afgelopen weken zoveel ophef veroorzaakte als mijnheer West. En dan niet enkel omwille van zijn nieuwe, langverwachte album, maar dan vooral met zijn bizarre tweets, waarin de wederhelft van Kim Kardashian beweert zo’n 53 miljoen dollar schulden te hebben en zelfs Facebook-oprichter Mark Zuckerberg om geld smeekt. En geen klein beetje, maar meteen 1 miljard dollar. Verder noemde hij zichzelf ‘the greatest living artist and the greatest artist of all time’.
https://twitter.com/kanyewest/status/698699904303132672
https://twitter.com/kanyewest/status/698926987281371136
Het internet en de rest van de wereld had er een vette kluif aan en iedereen had wel een mening over Kanye West. De ene vindt hem een muzikaal genie, de andere ziet hem vooral als een ijdeltuit. De waarheid bevindt zicht meestal in het midden en dat kan je van Kanye West waarschijnlijk ook wel stellen.
Gemeende tweets of gewoon een schitterende manier om reclame te maken voor zijn nieuwe album: Kanye slaagde erin om hét muzikale topic van de maand te worden. De buzz was er, nu nog de bevestiging.
The Life Of Pablo opent met ‘Ultralight Beam’, een track die een hele grote gospelinvloed meekreeg en waarin je een koor te horen krijgt. West laat vooral anderen aan het woord, maar het lied zendt wel een mooie message uit: Pray for Paris // Pray for the parents. Het nummer is een mooie albumintro en de zware bastonen zijn zowat het enige wat de gospel ietwat doorbreken. Los van de mooie boodschap is deze opener echter niets bijzonders.
Kanye West bewees in het verleden al meermaals gek te zijn van autotune, zo getuige een groot deel van zijn album 808s & Heartbreak uit 2008. ‘In Father Stretch My Hands Pt. 1’ en het daarop aansluitende ‘Pt. 2’ slaat de rapper diezelfde weg in en koppelt hij een knappe, rustige beat aan (opnieuw) gospelinvloeden en uitdagende teksten. In ‘Pt. 2’ gaat het tempo omhoog en komt het talent van West voor het eerst bovendrijven. Geen overdreven lange of snelle raps, maar gewoon heel strak en vooral nadruk op stem en niet op muziek: Sorry I ain’t called you back // Same problem my father had // All his time, all he had // All he had // In what he dreamed // All his cash // Market crashed.
De muzikale terugkeer naar 808s & Heartbreak, waarmee Kanye bij het grote publiek echt bekend werd dankzij singles ‘Love Lockdown’ en ‘Heartless’, lijkt ons geen slechte keuze. Oké, soms wordt de autotune net iets too much, maar anderzijds zijn er niet veel artiesten die er zo gemakkelijk mee wegkomen als Kanye.
Een rapalbum is natuurlijk geen rapalbum als er geen bevriende artiesten op verschijnen. De eerste noemenswaardige samenwerking komt er met Rihanna in ‘Famous’, wat ons betreft het eerste echte hoogtepunt van het album. Een dreigende beat gekoppeld aan een gemakkelijk verteerbaar refrein, gezongen door RiRi, aangevuld met heerlijke dromerige bam bams van Sister Nancy (daar is die gospelinvloed weer) en ook een eerste echte diss, dit keer naar Taylor Swift: For all my southside n*ggas that know me best // I feel like me and Taylor might still have sex // Why? I made that b*tch famous.
Daarmee verwijst West uiteraard naar de MTV Music Video Awards van 2009, waarbij Taylor Swift de prijs kreeg voor beste videoclip, maar Kanye de ontvangstspeech onderbrak, het podium opliep en kenbaar maakte dat Beyoncé eigenlijk had moeten winnen. Wat volgde was een grote heisa in Hollywood.
Hoe dan ook, ‘Famous’ is best een knaller van een nummer, en de trein lijkt vertrokken. Maar dan kom je bij ‘Feedback’ terecht en schotelt West je duidelijke dubstep-invoeden voor die net geen pijn doen aan de oren. Name one genius that ain’t crazy, zegt West, meer dan waarschijnlijk verwijzend naar zichzelf. De genialiteit van voorganger ‘Famous’ is jammer genoeg weer volledig weg. Die afwisseling tussen hele sterke stukken en bagger is jammer genoeg ook de leidraad doorheen de rest van het album.
Wat volgt is immers een aantal intermezzo’s, freestyle raps en een matig nummer in de vorm van ‘Highlights’, maar een van de beste skits die je op een rapalbum zal vinden moet toch wel ‘I Love Kanye’ zijn. Het nummer is een hele korte rap waarin Kanye de draak steekt met zichzelf en zijn persona. Over West wordt vaak gegrapt dat hij nogal narcistisch ingesteld is en dus vooral verliefd is op zichzelf. Op het internet wordt de uitdrukking ‘I love you like Kanye loves Kanye’ dan ook met een knipoog gezien als de ultieme liefdesverklaring en West springt hier goed mee om. Humor en zelfspot, zelfs van Kanye, het moet kunnen.
In ‘Waves’ trok Chris Brown mee de studio in. Het nummer is een trage mix van rap en r&b en begint knap, maar breekt jammer genoeg nooit door. Wat het wel in huis heeft, is een nogal triestige boodschap: Sun don’t shine in the shade // Bird can’t fly in a cage // Even when somebody go away // The feelings don’t really go away // That’s just the wave.
Toch kunnen we hier spreken van een sterke streak op het album, met ‘FML’ als echte hoogtepunt. Op deze track hoor je de schitterende The Weeknd, die het refrein voor zijn rekening neemt en vermoedelijk ook wel meegewerkt heeft aan de beat, want die doet heel Weeknds aan. De outro, opnieuw met autotune, brengt het lied jammer genoeg wat naar beneden, maar maakt het tegelijkertijd ook interessant.
En het is nog niet gedaan met de guest appearances, want in ‘Real Friends’ mag Ty Dolla $ign aantreden. De weg van succes is bezaaid met profiteurs en valse vrienden en dit is meteen ook het thema van de track. Het lied is rustig, een beetje onwestiaans, maar dat maakt het net zo uniek. Het is zo’n ideale achtergrondvibe, met enkele sterke oneliners: Money turn your kin into an enemy.
Het ademmoment op The Life of Pablo is nog niet gedaan, want ook ‘Wolves’ tapt uit een rustig vaatje. Ook hier is autotune sterk aanwezig. Kanye maakte al bekend dat hij het nummer een make-over wilt geven omdat hij blijkbaar toch niet zo tevreden is met het eindresultaat, maar wij vonden dat eigenlijk niet meteen nodig. Oké, ‘Wolves’ is geen echt groots nummer, maar het heeft een knappe vibe en een heerlijke baslijn.
Hetzelfde kan jammer genoeg niet gezegd worden van ’30 Hours’, nochtans gemaakt met hulp van Outkast-kopstuk Andre 3000. Het nummer is nogal onsamenhangend, en de laatste paar minuten bestaan uit een slecht freestylende West. Leuk moment voor de rapliefhebbers onder ons is de dubbele verwijzing naar Nelly, die je wellicht wel kent van nummers als ‘Ride Wit Me’, ‘Hot In Here’ en ‘Dilemma’. Met Andale Andale E.I. E.I, uh oh en It’s gettin’ hot in hurr verwijst Kanye twee keer naar nummers van Nelly. De titel ’30 hours’ verwijst ook naar de reistijd tussen Chicago en St. Louis, de home town van Nelly.
Van St. Louis naar Los Angeles en ‘No More Parties in LA’, dat zowat hét topnummer van het album is. West wordt hier bijgestaan door rapprins Kendrick Lamar. Al vervang je ‘bijgestaan’ beter door ‘voorbijgestoken’, want Lamars aandeel is (een beetje schrijnend) zowat de beste rap op The Life Of Pablo. Al ligt dat waarschijnlijk vooral meer aan het ongelooflijke talent dat Kendrick Lamar is, want ook Kanye laat zich van zijn betere kant zien. Het nummer heeft een soort Wu-Tang-flow en is opgedeeld zoals een rapnummer eigenlijk hoort te zijn: lange strofes met knappe hooks en tempowisselingen. Als we er even de beste lijnen uithalen, komen we al snel terecht bij Make a n*gga say big words and act lyrical // Make me get spiritual // Make me believe in miracles, Buddhist monks and Cap’n Crunch cereal.
Als ‘No More Parties in LA’ het beste nummer van The Life Of Pablo is, dan is ‘Facts’ het vreemdste. Het nummer is één grote ode/reclame voor de Yeezy-schoenen die Kanye ontwierp voor Adidas en de strijd tussen met Nike. Yeezy Yeezy Yeezy just jumped over Jumpman vertaalt zicht als ‘Adidas is groter dan Nike’ (het Jumpman-logo wordt gebruikt op de Air Jordan-basketschoenen van Nike). Nike, Nike treat employees just like slaves // Gave LeBron a billi’ not to run away verwijst dan weer naar het levenslange contract dat Nike afgesloten heeft met NBA-superster LeBron James.
‘Fade’, de afsluiter van het album, is opnieuw een buitenbeetje. Hierin merk je zowaar jazz- en lounge-invloeden tegelijkertijd, maar is muzikaal noch tekstueel een hoogvlieger. Echt uitfaden doet het album hier ook niet mee, maar een abrupt einde zorgt eerder voor ‘ah, dat was het?’-gevoel.
Kanye’s nieuwste plaat laat ons in dubio achter. We zijn er na tientallen luisterbeurten nog steeds niet aan uit of dit nu een goed of een slecht album is. Binnen een lied worden schitterende teksten afgewisseld met de meest bizarre muzikale wendingen, waardoor je echt geen lijn kan trekken in het album. Dat Kanye West talent heeft, staat buiten kijf, maar hij doet het soms veel te experimenteel en verliest nogal snel de essentie. Het absolute topalbum dat West ervan maakt, is dus zeker een overdrijving. En waarschijnlijk weet hij dat zelf ook, want komende zomer mag je al een nieuwe plaat van hem verwachten.
Die 53 miljoen dollar schulden waar hij nu op zit, zal alvast niet gekrompen zijn door inkomsten uit de albumverkoop, want The Life Of Pablo komt volgens Kanye niet naar de winkelrekken en zal enkel te streamen zijn op Tidal, dat in handen is van Wests maatje Jay-Z.
[gap height=”30″]
Reageer