Wanneer je denkt aan de beste filmfranchises die ooit gemaakt zijn, komen waarschijnlijk namen als The Godfather, Star Wars, The Lord of the Rings en Harry Potter bij je op. De Mission Impossible-reeks mag dan wel iets minder hoog aangeschreven staan, toch is het een ondergewaardeerde franchise die al sinds 1996 loopt en een safe performer is binnen het actiegenre, met spetterende stunts, spanning, onmogelijke ontsnappingen, intriges, achtervolgingen en humor.
In Rogue Nation kruipt Tom Cruise al voor de vijfde keer in de huid van Ethan Hunt. De elite-organisatie IMF (Impossible Mission Force) is opgedoekt, een gevolg van de gebeurtenissen in voorganger Ghost Protocol, en komt in handen van de CIA. Hunt wordt gezocht door de CIA, maar heeft met Benji (Simon Pegg), Luther (Ving Rhames) en Brandt (Jeremy Renner) nog enkele teamgenoten bij de organisatie.
Zij helpen Hunt om het Syndicaat, een geheime organisatie die opgeleid is om het IMF te vernietigen, op te sporen en uit te schakelen. Om die missie tot een goed einde te brengen, moet Hunt de handen in elkaar slaan met Brits geheim agente Ilsa Faust (Rebecca Ferguson), die undercover binnen het Syndicaat geïnfiltreerd is.
Uiteraard brengt dat het team naar enkele gewaagde ondernemingen, het stelen van belangrijke informatie, tot zelfs binnendringen bij de Britse premier. Het feit dat Solomon Lane (Sean Harris), leider van het Syndicaat, enkele geniale mind games speelt en Hunt en de zijnen ook nog eens opgejaagd worden door de CIA, helpt uiteraard niet tot het volbrengen van de missie.
Uiteraard zou Mission Impossible Mission Impossible niet zijn zonder een actie-/detectivescène die als hook dient voor de film. Denk bijvoorbeeld aan een hangende Tom Cruise in een kamer vol sensoren in de eerste film, de diefstalscène in het Vaticaan in deel drie, of wanneer Cruise met magnetische handschoenen aan een wolkenkrabber in Dubai hangt in Ghost Protocol. Rogue Nation heeft er twee: de vliegtuigscène in het begin van de film (waarover straks meer) en de onderwaterdiefstal van een harde schijf.
De film bulkt van de actie, maar is zeker niet zomaar een hersenloze film. Sinds de breuk in de verhaallijn (die in Ghost Protocol ingezet werd) moet je zelfs jouw hoofd bij de zaak houden om alle nuances en verwijzingen te snappen. Ook de dubbele agendae van sommige personages geeft de film de nodige diepte. In de regiestoel zit dit keer Christopher McQuarrie, die eerder al met Cruise samenwerkte voor Jack Reacher en Edge of Tomorrow en ook meeschreef aan het schitterende The Usual Suspects.
Rogue Nation doet waar het goed in is en kan je zeker klasseren als een typische Mission Impossible-film, maar staat wat ons betreft een trapje lager dan Ghost Protocol. De intriges zijn iets minder schokkend. Toch krijg je een knappe actiefilm met herkenbare acteurs en elementen en zal elke filmliefhebber best kunnen genieten van de prent.
Beeld
Kenmerkend voor Mission Impossible zijn de actiescènes die je waarschijnlijk nooit eerder gezien hebt. Ook voor Rogue Nation is dit het geval: de beginscène, waarin Cruise aan de buitenkant van een opstijgend vliegtuig hangt, is 100% kenmerkend voor de reeks. Ook de onderwaterdiefstal in een high-tech beveiligd gebouw, waarin binnendringen quasi onmogelijk is, is een herkenbaar onderdeel van de franchise.
Het verhaal trekt dit keer (na een korte sidestep in Wenen) naar Marokko en Londen. De locaties worden goed gebruikt: in Marokko gaat het vooral om de smalle, drukke straten, terwijl Londen vooral ’s nachts een unieke grimmige sfeer uitstraalt, met the Tower of London als hoogtepunt.
Geluid
Rogue Nation werd opgenomen in Dolby Atmos, wat voor een actiefilm een godsgeschenk is. Jammer genoeg hebben wij geen Atmos-installatie in huis, maar ook op een 5.1-systeem of zelfs een 2.1-soundbar hoor je wel degelijk een verschil in ruimtelijkheid. Zeker de beginscène (alweer, met dat vliegtuig) klinkt overweldigend.
Het spreekt voor zich dat ook de Mission Impossible theme song meermaals terugkeert.
Extra’s
Met acht extra’s word je redelijk verwend, en bovendien zijn ze ook stuk voor stuk goed gebracht. Er zijn de klassiekers, zoals een blik achter de schermen en commentaar van de regisseur, maar doorgaans zijn ze beter gebracht dan wat je meestal ziet. Er is geen droge oplijsting van het productieproces, maar vooral Cruise biedt leuke inzichten.
Er een uitkiezen is dan ook niet simpel, maar ‘Cruising Altitude’ is toch onze favoriet. Daarin keren we terug naar het begin van de film en de intussen beruchte vliegtuigscène. Uit de behind-the scenes-beelden blijkt immers dat Cruise die stunt namelijk volledig zelf en zonder computerbewerking heeft gedaan. Slechts met één kabel als beveiliging aan de buitenkant van een opstijgend vliegtuig hangen: je moet het maar doen.
Reageer