De term Hertz (Hz) geeft aan hoe vaak het beeld op het scherm wordt ververst. Hoe meer Hertz, hoe vloeiender beelden worden weergegeven en ‘motion blur’ verdwijnt. Maar er kunnen ook artefacten optreden doordat die extra frames er worden bij verzonnen.
Vroeger werden alle tv’s uitgerust met een refresh rate van 60 Hz, wat inhoudt dat per seconde 60 beelden getoond worden. Tv-beelden werden dan ook logischerwijze uitgezonden aan 60 Hz. Dit is nog een overblijfsel van de CRT-televisies.
Een paar jaar geleden kwamen echter de eerste lcd- en led-tv’s uit met een refresh rate van 120 Hz en later zelfs 240 Hz. Onze tv’s zijn dus te snel voor de getoonde beelden, waardoor het scherm frames moet bij verzinnen. Deze extra frames zijn op zich een goed idee: het zou onscherpte moeten tegengaan en bewegingen vloeiender moeten laten overkomen. Deze extra frames kunnen echter ook artefacten (rare vormen aan de randen van objecten) veroorzaken, waardoor ze net het omgekeerde effect hebben.
120 Hz vs 240 Hz
Een hogere refresh rate zou per definitie gelijk moeten staan aan een vloeiender beeld. Dit is echter geen sinecure: iedereen aanvaardt het beeld anders en wat voor de ene vervelend overkomt, kan voor een andere een perfect aangenaam beeld zijn.
De meeste kijkers vinden echter de stap van 60 Hz naar 120 Hz een positieve ontwikkeling, terwijl 240 Hz door sommigen als ronduit irritant bevonden wordt. Omdat 240 Hz amper een verbetering lijkt te zijn in vergelijking met 120 Hz, lijkt de refresh rate van 240 Hz meer een marketingstunt te zijn van de fabrikanten. Want bij de consument leeft de gedachte ‘hoe hoger, hoe beter’.
Bovendien is het niet altijd gemakkelijk om bij elke televisie te zeggen hoeveel de refresh rate bedraagt. Elke fabrikant hanteert namelijk zijn eigen benaming, waardoor het moeilijk vergelijken wordt. Zo spreekt Samsung van Clear Motion Rate, heeft Sony het over MotionFlow en gebruikt Philips Perfect Motion Rate. LG noemt het dan weer Dynamic MCI en bij Panasonic heet het BLS of backlight scanning.
Kleine kanttekening: plasma
Om het nog ingewikkelder te maken, moeten we ook nog eens een onderscheid maken tussen lcd-/led-tv’s en plasma. Plasma-tv’s hebben namelijk helemaal geen last van motion blur en hebben dan ook geen nood aan een refresh rate-indexering. De gemiddelde consument is hier echter niet van op de hoogte en denkt vervolgens dat plasma een slechter beeld biedt dan lcd en led, net omdat deze laatste zo hard uitpakken met hun 120 of 240 Hz-waarde.
Om dit foute vooroordeel enigszins tegen te gaan, hanteren de fabrikanten van plasma-tv’s (LG, Panasonic en Samsung) een ‘600 Hz’-indeling. Achter deze waarde schuilt een bijzonder technische uitleg, waarvan de meest eenvoudige luidt dat plasma-schermen elke beeldframe opdelen in tien ‘subfields’. De 60 frames x 10 geeft dan 600 Hz. Die waarde is ook meer een manier van marketing voeren, maar is ook niet echt onjuist.
Conclusie
Is de refresh rate nu een belangrijke parameter of niet? Ja en nee. Veel hangt af van hoe gevoelig je bent voor motion blur. Ben je hier heel gevoelig aan, dan kies je best voor een ledtv met 240 Hz. Heb je hier niet veel last van, kan je ook voor een 120 Hz-tv gaan. Onthoud ook dat elke refresh rate die hoger ligt dan 60 Hz (zo goed als elke televisie, dus) door de tv zelf gegenereerd wordt. Een hoge refresh rate kan daardoor gevolgen hebben voor de inputreactie (lag) van je televisie.
Reageer