Filmreview: Crimson Peak (Blu-ray)

Elke maand zetten we een opvallende Blu-ray release in de kijker. Dit keer is dat Crimson Peak.

We schrijven 19de eeuw. De wereld bloeit open en de eerste industrialisatiegolf verandert het uitzicht van vele steden. In Buffalo, New York waagt de jonge Edith Cushing, dochter van een rijke industrieel, zich aan haar eerste boek.

Op datzelfde moment ontmoet Edith Thomas Sharpe, een knappe jonge Britse ondernemer die aan lager wal geraakt is en op zoek is naar investeerders voor zijn zelfontworpen machine om klei op te graven op zijn landgoed in Engeland.

Het leven lijkt Edith toe te lachen, maar dat is ooit anders geweest. Ze verloor op jonge leeftijd haar moeder en dat heeft haar nooit echt losgelaten. Om te kunnen ontsnappen aan de geesten van haar verleden, trekt ze dolverliefd mee met Thomas en zijn zus Lucille naar hun afgelegen thuis Allerdale Hall. Al snel leert Edith echter dat het wegrottende kasteel enkele donkere geheimen verbergt en niet iedereen is wie hij lijkt te zijn. Bovendien is Edith niet de enige die moeite heeft om het verleden achter zich te laten…

Het verhaal van Crimson Peak moet je een beetje nemen zoals het is en het gewoon op je af laten komen. Girl meets boy, maar achteraf blijkt boy niet helemaal te zijn wie hij lijkt: op zich is het zeker niet het meest originele concept, maar regisseur Guillermo Del Toro geeft er een knappe eigen twist aan en heeft gelukkig ongelooflijk veel oog voor detail en sfeerschepping.

Met Tom Hiddleston, Jessica Chastain en Mia Wasikowska krijg je ook drie talentvolle rollenspelers voorgeschoteld die een knappe wisselwerking op het scherm toveren. Hiddleston kennen we allemaal als Loki uit de Marvel-films, maar zijn pure acteertalent komt nog veel meer tot uiting in films als deze. Wasikowska is niet nieuw in kostuumdrama’s (zie haar rol als Alice in Alice In Wonderland), maar het is toch vooral Chastain die aangenaam verrast. Een duistere rol ligt haar wonderwel, en haar strenge blik en trage bewegingen geven Lucille de extra dimensie die het personage nodig heeft.

Zoals eerder aangegeven is Crimson Peak een visueel schouwspel, en dat heeft het voor een groot deel te danken aan het kasteel. Allerdale Hall bestaat niet echt, maar Del Toro besloot het gebouw volledig van de grond op te bouwen.

Daarbij was er enorm veel aandacht voor belichting en andere details. Het huis is gebouwd op een mijn van rode klei, met in de kelders van het huis een opslagplaats. Het hele kasteel lijkt wel gebouwd met die rode klei als cement, want door de vele spleten en gaten in de muren lijkt het gebouw te ‘bloeden’.

Voor verschillende ruimten is er extra veel aandacht, zoals een enge hal die doorspekt is met gotische elementen en enge beeltenissen, een kille keuken, en een wankele lift die de verdiepingen met elkaar verbindt. Het huis doet eigenlijk dienst als vierde hoofdrolspeler en neemt je zelfs als kijker volledig in zijn greep. Bijzonder knap.

Het maakt dat Crimson Peak toch meer is dan zomaar de enge kostuumfilm die het in het eerste halfuurtje eigenlijk lijkt te gaan worden. De kunstige kunde van Del Toro, die met Pan’s Labyrinth eerder al een visueel schouwspel ontwierp, brengt het verhaal gelukkig naar een hoger niveau en zal bij de kijker die de storytelling wat wil doorprikken erg in de smaak vallen.

Is de film dan wel spek voor ieders bek? Op het eerste gezicht misschien niet, maar anderzijds brengt het wel elementen uit verschillende genres samen: drama, romantiek, spanning en horror. Hierdoor spreekt Crimson Peak een iets breder publiek aan, maar wees gerust: het horrorgedeelte neemt duidelijk de bovenhand.

Alles opgeteld mag je spreken van een onderhoudend stuk film, het ene moment grotesk en zichtbaar, dan weer subtiel en weldoordacht. Crimson Peak is niet meteen een topprent, maar voor fans van visuele metaforen een must watch.

Beeld

Crimson Peak zit letterlijk volgestouwd met knappe, soms feeërieke beelden. Het donkere Allerdale Hal zorgt bovendien voor een mooi contrast met de puurheid van Edith en haar kleurrijke jurken. Het huis als geheel is eigenlijk het strafste beeld van de film, maar als we er toch één kamer uit moeten kiezen, dan gaan we voor de donkere gang.

Een donker, smalle hal is sowieso al spooky, maar stop die in een gotisch kader (denk gerust aan enge beelden als versiering, ‘tanden’ als afwerking en een ijskoude uitstraling) en je hebt een ruimte die je zeker ’s nachts absoluut wilt vermijden.

Del Toro ging zelfs zo ver in de detaillering dat er in de jurk van Lucille exact dezelfde patronen te vinden zijn als in de gang, en ook over de inkleuring werd nagedacht.

De gang wordt min of meer het centrale punt van de film en wordt de plaats waar Edith haar meest intense confrontaties zal moeten aangaan.

Een extra vermelding is er voor de klederdracht, en het contrast dat gecreëerd wordt tussen Edith en de rest van het beeld. Eerst zijn haar kleden uitgesproken en kleurrijk, maar de gebeurtenissen in het verhaal en de andere personages hebben een effect op Edith dat zich weerspiegelt in haar jurken. Dit toont nog maar eens aan dat Del Toro veel werk steekt in detail en zo zijn film naar een hoger niveau brengt.

Geluid

De soundtrack voor de film werd verzorgd door Fernando Velázquez en vult het geheel goed aan. De muziek is nooit echt opvallend, maar is frivool waar het kan en dreigend als het moet. De romantische voetnoot vind je ook terug in de soms fijne piano en trage strijkers, die plots kunnen overslaan in dreigende tonen.

Extra’s

verwent je met maar liefst acht extra’s, en elk bieden ze een leuke blik achter de schermen en de manier van denken van regisseur Guillermo Del Toro. Onze favoriet was ‘A Living Thing’, waarin Allerdale Hal benaderd wordt als een levend wezen en waarin uitgelegd wordt wat de rol van het kasteel in de film is.

Hier wordt pas duidelijk welk enorm detailwerk en hoeveel metaforen er in de muren gekropen zijn. Ook de acteurs zijn lovend over het bouwwerk: “completely blown away”, “the biggest set I’ve been on in my life” en “a fully realized and incredible detailed interior” zijn enkele van de quotes die je te horen krijgt.

We hadden het al over de bloedende muren, maar door met vuur te spelen lijkt Allerdale Hall zelfs te ademen. Over elk meubelstuk en stuk behangpapier werd nagedacht en er werd ook met steeds terugkerende elementen gewerkt.

Ook de andere extra’s zijn onderhoudend en bieden een interessant achtergrondperspectief bij hoe de sfeer in de film gecreëerd werd.