Elke maand zetten we een nieuwe albumrelease in de kijker. Deze maand is dat Long Way Home van Låpsley.
Lapswie? Het moet zowat de meest voorkomende reactie zijn als we in onze omgeving meegeven wie deze maand met de titel ‘album van de maand’ gaat lopen. Nochtans is Låpsley een pak bekender dan iedereen vermoedt. We gaan zelfs een stapje verder: de kans is groot dat je een van de voorbije weken minstens één liedje van de zangeres gehoord hebt.
Låpsley kwam namelijk onlangs voor in een van dé guilty pleasures van het moment: Temptation Island. Heb jij ook gezien hoe Louise na het eerste kampvuur nogal aangedaan was door de beelden van Marvin en teleurgesteld in het busje stapte? Dan heb je Låpsley op de achtergrond gehoord.
De zangeres mag dan wel nog geen grote fanbase uitgebouwd hebben, toch is Låpsley bij muziekkenners helemaal geen onbekende. Ze werd door BBC genomineerd in de Sound of 2015, waar elk jaar de beste coming artists verzameld worden (ter info: dat jaar won Years & Years de prijs) en speelde onder meer al op Glastonbury in 2014. Vorig jaar nog wist ze te overtuigen op Pukkelpop, en dat allemaal nog voor ze haar eerste langspeler uitgebracht had. Het was dus uitkijken wat de Schotse kon met een eerste album.
Long Way Home kreeg dan ook al meteen hoge verwachtingen mee, geen gemakkelijke taak voor een 19-jarige die nog alles te bewijzen heeft.
Låpsleys muziek kan je het best omschrijven als dromerige, digitale r&b-pop. Dat lijkt nogal eclectisch, maar haar muziek klopt doorgaans als een bus. Kalmte, tederheid en overgave zijn kernwoorden doorheen het album, en dat blijkt al meteen als je opener ‘Heartless’ onder de loep neemt.
Piano aangevuld met een lichte, hoopvullende beat: het staat in contrast met de nogal neergeslagen songtekst: Navigate to find a way // But I’m yet to fully grow // Hide away but I’ve got a face to show // Jealousy should fill up the place // But it empties me when she’s in your embrace.
Het nummer is een rustig kabbelende beek die gekenmerkt wordt door ingehouden zang. Puurheid, vormgegeven door een gebroken hart: het is een tendens die je nog vaak zal zien terugkomen. ‘Heartless’ vormt een meer dan degelijke opener, maar gaat misschien iets te veel vervagen als ‘inleiding’. Anderzijds weet je meteen waar je aan toe bent, en dat is uiteraard de bedoeling van een opening track.
Wat volgt, is Låpsleys meest bekende nummer, ‘Hurt Me’ (het Temptation Island-nummer). Om meteen met de deur in huis te vallen: wie van (pop)muziek houdt, is het aan zichzelf verplicht om deze track in zijn collectie te halen.
‘Hurt Me’ wordt gekenmerkt door een digitale, hoge piepende beat, maar bouwt zich gestaag uit tot een ajuin met ontelbare lagen. Het nummer heeft iets melancholisch en straalt vanaf de eerste noot tristesse uit.
De lyrics bevestigen dit alleen maar: Gotta let my mind find another space // Cause I heard these scars never go away // And now I’m runnin’ out of ways to numb the pain.
En dan moet het refrein nog komen: So if you’re gonna hurt me // Why don’t you hurt me a little bit more? // Just dig a little deeper, push a little harder // Than before.
‘Hurt Me’ bouwt zich schitterend op tot een nummer met enorm veel diepgang en biedt een mooie wisselwerking tussen neerslachtigheid en nuchterheid. Låpsley zingt de ene keer met ongelooflijke droefheid Buildin’ up my walls just to tear them down // Tell me that it’s love, force me to drown, maar schakelt even later weer over naar het krachtige refrein, waarin Låpsley in haar stem zoveel gevoel weet te leggen dat je haar drang om het uit te schreeuwen echt voelt.
De zangeres zelf is ook een ware stemtovenares en vult haar hoge zang aan met een lage mannenstem (die ze zelf inzingt) en voor extra onbegrip zorgt: And I thought you said you still loved me.
Over ‘Hurt Me’ valt duidelijk veel te vertellen, maar eigenlijk moet je er gewoon zelf naar luisteren. Voor ons is het een quasi perfect nummer. De beat is rustig en ongeordend tegelijkertijd, de tekst weet diep te raken en is hartstochtelijk, en de zang is van een heel hoog niveau.
Hoe Låpsley zoveel kracht in een simpel woord als ‘if‘ weet te leggen en een regel verder ‘before‘ met zoveel zuiverheid kan brengen, is ons een raadsel. Zelden hebben we iemand met zo’n tederheid weten zingen als de laatste twee woorden in de zin als ‘I can see the end in sight, at last‘.
‘Hurt Me’ is briljant in zijn genre. Punt.
Opvolger ‘Falling Short’ tapt uit een gelijkaardig vaatje, maar is eerder rechtuit en een pak rustiger dan zijn voorganger. Een trage beat, alweer ondersteund door piano, zorgt voor een mooi rustmomentje na het intense ‘Hurt Me’. Mooi detail is de rustige vingerknip, die gelukkig niet te jazzy aanvoelt.
Het lied blinkt noch op muzikaal, noch op tekstueel vlak uit en is misschien het grootste opvulnummer van het album. Is het daarom slecht? Helemaal niet, maar het is wel een beetje een track die je kan overslaan. ‘Falling Short’ is mooie achtergrondmuziek en is gemakkelijk te verteren, maar niets meer.
Van gemakkelijk te verteren naar misschien wel het meest experimentele lied op Long Way Home: ‘Cliff’. In ware lounge-stijl gaat het nummer van start en het geeft die vibe nooit meer af. In een bijna verhalende stijl straalt ‘Cliff’ iets lugubers uit: Sickness that’s among us, moving back into a lawless state of mind // Sinking into sand, he’s reaching out of for someon’s hand, you know I tried.
Past ‘Cliff’ in het geheel? Ja en nee. Ja omdat het ergens van dezelfde optiek vertrekt en duidelijk een lied uit de Låpsley-stal is. Nee omdat het een nogal gevoelloos lied is, onverschillig bijna. En dat is nogal onlåpsleiaans. Hoe dan ook, het maakt het nummer wel interessant en ánders.
Over anders gesproken, in ‘Operator (He Doesn’t Call Me)’ gooit het album het plots over een andere boeg en duik je plots de 70’s en de disco in. De manier waarop Låpsley You can measure my pressure, but I’ll blow up in a second zingt, doet heel hard denken aan Queen. Een fijne toets van de Schotse, en een aangename afwisseling binnen het album. Wat vrolijke tunes kunnen geen kwaad, ook al is de onderliggende boodschap ‘My baby doesn’t call me so put me through, operator‘ eerder een beetje jammerend.
‘Operator’ is echter lekker dansbaar en heeft een zomerse vibe en toont dat Låpsley wel degelijk meer kan dan trage songs schrijven.
Onze woorden zijn nog niet koud, of daar is ‘Painter’ al, een lied vol onschuld dat gevuld wordt door het geluid uit een muziekdoosje, of een mobieltje boven een kinderbedje. Het ritme is heel traag, de zang dromerig en ingetogen en de tekst perfect op maat gesneden: Crush coming over like the REM kind // Orange in the colour like blackpool on the sunrise // You can paint these wings and make me fly.
In ‘Tell Me The Truth’ gooit de zangeres het weer over een iets andere boeg, met duidelijke r&b-invloeden. Eens je het album wat kent, ga je het nummer echter snel overslaan en rechtstreeks naar het minimalistische (of dat lijkt het toch) ‘Station’. Opnieuw is er die droevige droomwereld, dit keer aangevuld met enkele opvallende geluiden zoals een soort blaf, klikkende percussie en strak geklap.
Afwisselend gezang met een ‘mannenstem’, opnieuw gezongen door Låpsley zelf, en zachte ‘lalalalas’ geven dit rustige nummer extra elan en zorgen voor een knappe opbouw. Geef het wel enkele luisterbeurten, want bij ons kwam het een beetje saai over in het begin. Eens je het nummer kent, merk je echter al snel dat het een van de hoogtepunten van het album is.
Van hoogtepunt naar hoogtepunt, moet de zangeres gedacht hebben want met de clichétitel ‘Love Is Blind’ komt er plots een pure popsong bovendrijven. Een klassieke opbouw, meezingbare lyrics en herkenbare elementen (zelfs geregeld een ‘hey!’ op de achtergrond): het nummer heeft al het nodige in huis. En het klinkt goed: Love is blind when the lights go out // Can’t see the shadows flowing // Can’t see the curtains closing and I’m telling you // Love is blind when the lights go out // In a shattered sky we’re one star down.
Jammer genoeg bloedt het album hierna een beetje leeg, al kan je ‘Silverlake’ best bij de betere nummers op Long Way Home rekenen. Opvallendste wapenfeit is hoezeer Låplsey in dit nummer Adele benadert. Toeval of niet, Adele is aangesloten bij hetzelfde platenlabel, XL.
Met die voetnoot sluiten we ook graag af. Toen Adele haar eerste langspeler uitbracht, was ze 19 en heette haar cd ook 19. Het toeval wil dat ook Låpsley 19 jaar oud is nu haar eerste cd in de winkels ligt.
Staat Låpsley dan ook al even hoog aangeschreven als Adele? Nee, helemaal niet. Maar wie de vergelijking wil gaan maken: Låplsey heeft met Long Way Home een veel straffere debuutplaat klaar dan Adele dat had. Haar jeugdige leeftijd impliceert dat ze nog aan maturiteit moet winnen, maar wij houden ons alvast aan de boude uitspraak dat Låpsley de komende jaren een knapper repertoire zal samenzingen dan Adele.
Tenminste, als ze het hoge niveau van Long Way Home kan aanhouden. Door de sterkte van het album ligt de lat heel hoog voor Låpsley, maar de blondine heeft genoeg in huis om de komende jaren uit te groeien tot een van dé pop queens.
[gap height=”30″]
Reageer